Vakti Sefa

Her fırtına çıktığında yağmur yağıyor.

Şimşekler sanki bir çocuğu korkutmak istercesine pencereden,

Haykırıyor gecenin soğuğunu.

Bir bebek de ağlıyor.

Gözyaşları boşanırcasına yağmurlar,

Bir göl oluşturmuş kalbimizde.

Rüzgarlar ağaçlar gibi dik başlı.

Asi mi asi bulutlar.

Güneş küstür bu vakitte şimşeklere.

Salyangozlar koşuyor göllerden aşağıya.

Bulutlar çarşafımız oldu göllerden.

Uyku ağlıyor, böcekler bu vakitte gayrimeşru.

Yağmur dinse güneş yüzünü göstermeden gökyüzüne,

Sonra tekrar ağlar bulutlarım.

Kiremitler üşütmesin.

Üşütmesin insanların burkuk yüreklerini kiremitler.

Ağlamasın afetlerde sellerim, depremlerim.

Vakti sefa gökyüzüne koşmanın.