Toprak ve Sen

Bir gün de aydınlığa açıyım ellerimi.

Açmıştım sanki güneş ardımdan,

Ben cesur davrandım yüreğime.

Yürek bende çaresiz sanki.

Bakmadım hiç yorgunluk vakitlerinde,

Bir yudum aldığım süt beyazı bulutlara.

Kahverengi topraklarında toprağına dolgun hasadı,

Dokunmadı bensiz, kimsesiz, sahipsiz.

Mavi bir göl vardı kalp yolunda.

Bir ucu toprağına, bir ucu bulutlarına.

Sonunu bilmediğim bir akarsu vakitlerin.

Ben vakitsizce harcarken vakitleri,

Suyuna dolgun bir göl.

Bir ucunda akarsu, bir ucunda çöl.

Fırtınalar vurdu doluları.

Mevsimleri de alıp götüren oydu topraklarına.

Hasadını yaptığım toprak,

Sessizce bağrına basarken insanı,

Beni de seni de basıyor bağrına.

Çoğunun böyle başladı hikayesi.

Özünden uzaklaşan onlar değil miydi?

Tekrardan döner mi bilmem.

Bildiğime yakınca,

Kanayan bir göl,

Sahipsiz bir toprak,

Biliyorum insanlar kimsesiz.