Bardaklar Kadar

Gölgeler akşamları salınır insanların arasına. 

Uykular sabahları uyanır yıldızlarla. Yaşlı koşar mevsimler hayat bahçesine.

Bir sen koşamadın ve biz. 

Yanyanaydı gökyüzü hem vuruk hem burkuk. 

Bardaklar insanlar kadar çok. 

Ağızlara uzak durup, su kaybolurdu bardaklardan. 

Akşamları salınırdı sular yer altında insanlardan. 

Yaşam merkeziydi kalıp olmuş duygulara. 

Biraz uzaktı mutluluğa. 

Her yere bir adım insan, 

Fersah fersah boşalan kuytularda.

Hesapta saadet yoktu. 

Sayılar dolu dünya dizginine. 

Dörtnala işliyordu hayatın sonlarını. 

Sonlar kuytularda salınırdı insanların arasına. 

Dünya dizginini sayılara bırakırdın. 

Sen de gittin dörtnala dolu dizgin. 

Can kadar, cam kadar keskin.