Hayatın Çevresinde

Sürekli aynı seslerdi duyulan ve aynı havaydı tattığımız.Hayat hep aynıydı. Belki de biz öyle sanıyorduk.Berraktı baktığımız şeyler.Mutluydu insanlar.Güzel bir yaz havasıydı.Güneş her zamanki gibi tepede, gülümsüyordu.Herkesin yüzünde bir tebessüm.Parkta çocuklar oynuyor ve gülüşüyorlardı.
Teknoloji herkesi etkilemesine rağmen insanların çevreyi tanımasına sevinmiştim.Herkesin elinde bir telefon, aptallaşıyordu insanlar.Bir gün robotların bize hükmetmesinden korkuyordum.Küçücük bir bebek,vermişler eline telefonu sussun diye.Daha önündeki cihazın ne olduğunu bilmeden bakıyordu,o da teknolojinin esiri oluyordu.Teknolojinin amacı neydi?İnsanlara yardımcı olmak mı? Yoksa her şeyi berbat etmek mi?Kayboluyorlardı avuçlarındaki dünyada,bir nevi sanal hastalıktı.Gelecekte robotlar isyan edecekti.Neden buna engel olmuyorduk?Neden yaptığımız sanal aleme hükmedemiyorduk?Biliyordum bir yerlerde yanlış yaptıklarını.Kodların ve yazılımların içerisinde kaybolmuştuk.Sonsuz bir alemdi İnternet.Belki de yazabileceğimiz yazılımların ve kodların sonsuz sayıda olması bizi etkiliyordu.Bu saydıklarım dışında değişen bir şey yoktu hayatın çevresinde.Ufak birkaç değişiklik dışında tabii ki de.Mükemmeldi;basit,sakin ve durgun yaşantımız ama yine de gözümüze uyku girmiyordu.Bizim dışımızda uyumayan bu şehir ve bir de güzel ülkem Türkiye vardı.Ne yapabilirdi ki yorgundu,bıkkındı.Bizden çok dinlenmeyi o istiyordu.Uyumayan polislerimiz ve askerlerimiz vardı,bizim kanatsız koruyucularımız.Evet koruyorlardı bizleri,teknolojinin zararlarından ve diğer bütün suçlardan.Söylüyordum çalışmalıydık ve teknolojiye kendimizi bu kadar kaptırmamalıydık. Şimdi rahat rahat dinlenebilirlik.Eee ne de olsa değişen bir şey yoktu hayatın çevresinde,tabii bu saydıklarım dışında.